Odpieluszkowanie.

Uzbrojona w nocniczki i nakładki od pewnego czasu próbuję namówić moje dziecko do korzystania z nich. Korzysta, owszem, ale nie widzi związku. Podbudowałam się opowieścią mojej koleżanki, jak to jej synek po dwóch dnach siusiania po podłodze zaczął wołać „mama si!”. U nas to nie przejdzie. Muszę się po zęby uzbroić w cierpliwość i tłumaczyć sobie po tysiąckroć, że  w końcu nam się uda. Nie napiszę, że jej się uda, bo zwycięstwo będzie wspólne, okupione wysiłkiem z dwóch stron. Najgorsze jest to, że nie mamy żadnego ścisłego planu walki z pieluchą, a na innych blogach oglądam odpieluchowane dzieci i wygląda na to, że nie zajęło im to dłużej niż tydzień, dwa. Wiem, wiem, nie porównuj dziecka do innych dzieci. Niby nie porównuję, ale jakoś nie mogę ugryźć tego problemu. Obchodzę go z każdej strony i nie wiem jaką drogę wybrać. A dokładniej, nie widzę żadnej drogi, wszystko zarośnięte krzaczorami! Próbowałam co pół godziny na nocniczek – nie działa, latanie na golaska (klocuszki na dywanie). I to cudne spojrzenie Karmelka: ale o co chodzi, mamusiu? Matko, wiem, że ona tak bardzo się stara mnie zrozumieć, ale ja nie znam tak dobrze dzidziusiowego, żeby jej wyjaśnić. Muszę tłumaczyć tym nieudolnym ludzkim językiem. Spokój, tylko spokój może nas uratować…

 P.S.jakieś rady może?

Ciekawe, czy dwie stópki na raz się zmieszczą...