Hop hop, raz i dwa!

Coś się do nas przyplątało.  Jakieś zasmarkano – gorączko – cuś. Nie lubię siedzieć w domu, wiec gdy tylko nadarzy się okazja (np. piękna pogoda!) pakujemy z Bubalkiem manatki i ewakuacja w bardziej przyjazne i ciekawe tereny (np. przed dom;) ). W domu można utknąć. Mówi się, ze człowiek przyzwyczai się do wszystkiego i wiele w tym prawdy. Zazwyczaj nie wyobrażam sobie dnia bez spaceru, lub chociażby przewietrzenia się, ale zamknij mnie chorą w domu na dwa dni, a tracę moja potrzebę przestrzeni. Przeraża mnie to trochę, brak ruchu nie służy nikomu, nawet chorutkim dzieciom (o ile nie mają gorączki wysokiej). Dziś, mimo słabości zaliczyłyśmy normalny spacer, udało się! No to może spróbujmy jeszcze troszkę pohasać przed domem. Udało się lepiej niż myślałam! Skąd chorutkie maluszki mają tyle pary? Biegają i biegają nawet gdy mama dawno przestała je już gonić. Po schodach, na zjeżdżalnię (a schody sięgają do kolan) i jeszcze raz, jeszcze raz! Patrzę i podziwiam (oby się tylko nie zgrzała!) i focę. Karmelek rzadko pozwala sobie robić zdjęcia, przeważnie odwraca główkę, ucieka, woli robić je sama – niech i tak będzie. Skoro już pozwoliła, muszę wykorzystać moment i nadrobić pominięty dowodowo czas.

Zaskoczyła mnie dziś. Znowu. Dwulatki rysują, jak rysują: zawsze coś im wyjdzie. Po skończonej kreacji trzeba jednak zgadnąć co to jest to „coś”. Bubal podchwycił szybko temat i już nie stara się narysować konkretnej rzeczy, o której wie, że nie jest na jego siły (aktualnie jesteśmy na etapie krzyżyka, za kółkiem), ale rysuje, a potem określa co to jest. Nadzwyczaj trafnie! Dziś zazdrościłam jej skupienia z jakim rysowała. Nazwałabym to nawet jakimś zapałem twórczym, nagłym natchnieniem. W pewnym momencie narysowała bułę. Taki owal zgnieciony z dołu i z góry, patrzy i rzecze jako jest: „jabłko!” i hyc! Dorysowała zgrabniutki ogonek. Jeszcze nie raz mnie zaskoczy – czekam z niecierpliwością. Byle tylko nie przegapić!

A tu ptaszek by Buba. Tylko mama nóżki dorysowała

Rzeczone jabłko.