Bez zdjęć. No dobra, dwa wrzucę.

Kasuję pół kolejnego posta.

Łapię się na tym, ze nie umiem przeprowadzić linii z punktu A do punktu B. Wychodzą mi jakieś straszne zawijasy, zupełnie bez sensu i nie wiem nawet jakim torem przybyły. Wiem o czym chcę pisać, ale wątek mi się sam doda niechcący, od niego odbije drugi, za dziesięć minut sama nie wiem gdzie jestem i gdzie zmierzam. Kiedyś czytałam, że aby zrozumieć kobietę, należy wyobrazić sobie przeglądarkę z otwartymi 7652357 kart. Dokładnie: tak wygląda moja przeglądarka i tak często wyglądam i ja. Nie mogę się uczepić jednej myśli i doprowadzić jej do końca, bo przecież umknie mi tysiąc innych, a nie umiem ich odpuścić. Nie napiszę planu posta – to nie rozprawka pseudonaukowa, zresztą kto mnie zmusi do trzymania się planu? Może jak już słowa pod ciśnieniem wybuchną, para zejdzie i wszystko się uspokoi, przeje będzie inaczej? Na razie mi się nie przejadło, mam niedosyt. Piszę nie do końca o tym, o czym chciałabym, chodzę po omacku i szukam tej swojej drogi. Może ją i widzę, ale staram się nie zauważyć, żeby nie odkryć, że to już koniec bezpiecznego, znanego chaosu.

Znowu to samo. Tematem wena, a ja tu bazgrolę, gryzmolę o własnej ścieżce, może nawet o stylu jakimś. Żeby budować, trzeba burzyć. Pobudowałam te baraki, sklecone byle jak, z blachy, tektury i chcę na nich wznieść wieżowce. Niby wiem jak, ale a nuż mi wyjdzie??? I co ja wtedy zrobię???

Wewnętrzne przeświadczenie mówi mi, że wszystko się może udać, co tylko człowiek sobie zamarzy. Wszystko jest łatwe, a bariery są w naszej głowie. Głowa to jedyna kłoda na naszej drodze i jeżeli się z nią zmierzymy, dalej już tylko prosta, przyjemna droga. Ale ta kłoda ciężka i lubi odrastać.

Trzeba się zebrać i w końcu w siebie uwierzyć, nic nie da ciągłe obserwowanie ludzi i przygotowywanie się, bo przygotować się można tylko działaniem, więc do dzieła…

A miało być o Muminkach ;)