Dzidziuś wcale nie za mały na plastelinę!

 

Plastelina była jednym z moich ulubionych tworzyw plastycznych, jako dziecka. Taka mięciutka i wielorazowa, jeśli dobrze o nią zadbać, daje szerokie pole wyobraźni. Staram się oswoić Bubala z taką zabawą. Na samym początku po prostu dawałam jej plastelinę i się bawiłam nią, patrząc, co też mała będzie z nią robić. Szału nie było: targała ją na kawałeczki. Na toczenie kulek i wałeczków również za wcześnie, a dużo nieudanych prób skutkuje frustracją i zniechęceniem, wiec poszłam po rozum do głowy i wpadłam na super prosty pomysł, a jednocześnie dający dużo satysfakcji i ćwiczący malutkie paluszki: wgniatanie kuleczek! To lubi robi każdy maluszek, dziubać w koralikach, zielonym groszku, ryżu dmuchanym, to czemu nie w plastelinie? Był to strzał w dziesiątkę, razem stworzyłyśmy malutką, kolorową łączkę, pół na pół: mama robiła kuleczki, Bubuś wciskał w matę. Może nie jest to szczyt ludzkiej kreatywności, ale wymyślić zabawę, która idealnie pasuje do wieku dziecka, rozwija i oswaja z nowymi sposobami kreacji, wcale nie jest tak łatwo! Z czasem będziemy tworzyć coraz bardziej skomplikowane dzieła, aż dojdziemy do punktu, w którym będę ciągnąc nosem wyskubywać plastelinę z dywanu…