Jak to na Polach Chwały było...

Tak się złożyło, że zawitaliśmy tej niedzieli do Niepołomic. Nasłuchaliśmy się wcześniej jakie to cuda i dziwy się tam dzieją i z nie małym zniecierpliwieniem spieszyliśmy się , by trochę pouczestniczyć.  Niezwykłe to było widowisko: wielki zlot ludzi przeniesionych w czasie. Przesuwaliśmy się chronologicznie, więc pierwsze obszary, które rzucały się nam w oczy były dalekimi wspominkami książek i filmów, lekcji historii. Stroje, oręż, gry, przedmioty codziennego użytku - wszystko takie obce i bajkowe. Postaci nie pozowały, ale zajmowały się codziennymi czynnościami, co zwiększało realizm i poczucie bycia niewidzialnym. Wszędzie można było wściubić nos i wszystkiego pomacać, nawet przymierzyć i posłuchać, jak to drzewiej bywało. Raj dla takiego macanta Karmelkowego, biegającego wszędzie i wszystkiego koniecznie muszącego dotknąć, ewentualnie posmakować. Na szczęście A. biegał za macantem a ja w spokoju mogłam porobić zdjęcia. Im dalej w las, tym bliżej czasów współczesnych. Wojna Secesyjna, Muszkieterowie – jeszcze ok, jeszcze nie czuję gdzie jestem i nie myślę, co będzie za chwilę. I oto Pierwsza, Druga wojna Światowa, Irak i przestaje być zabawnie.  Powoli dociera do mnie, ze wojna towarzyszy człowiekowi od zawsze: tam, gdzie człowiek, tam wojna. Patrzyłam nie na prawdziwych żołnierzy, a jedynie na grupy odwzorowujące historię, a jednak poczułam ją. Odgłosy wojny, pojedyncze, a jednak głośne nie przerażały mnie, jestem wychowana w spokojnym świecie, nikt nie nauczył mnie bać się wybuchów, wystrzałów. Są jednak ludzie  w naszym kraju, którzy pamiętają jeszcze bombardowania, strach, głód, gdy człowiek był zagrożeniem dla drugiego, gdy nie wiadomo było kto Ci chce pomóc, a kto zdradzić. Serce ścisnęło mi się, gdy zobaczyłam małego chłopca za barykadą Powstania Warszawskiego, przypomniał mi się pomnik Małego Powstańca i nagle zdałam sobie sprawę z własnej obłudy. Projekt Kony 2012, wszystkie słowa oburzenia i zgrozy nad dziećmi walczącymi w Afryce – jak tak można, potwory, nie ludzie. Ale nasze dzieci, które setkami szły na śmierć kilkadziesiąt lat temu są naszym powodem do dumy, czerpiemy z ich bohaterstwa i odwagi, ale tamte, afrykańskie dzieci nazywamy biednymi, skrzywdzonymi, zmanipulowanymi istotkami, nieświadomymi sensu wojny i grożącego im niebezpieczeństwa. Nieprawda. Wszystkie dzieci są takie same. Myślę, ze te polskie dzieci również nie wiedziały jak bardzo będzie bolało, że  serca ich rodziców zostaną zmiażdżone z ich śmiercią, kalectwem. One tylko chciały być dorosłe, ale czegoś zabrakło… Patrzę na moją córeczkę i marzę, by żyła w nudnych czasach, by wojna jej nie dosięgła, by nikt nigdy nie włożył jej broni do ręki, by nie musiała siedzieć nocami  w schronie. Marzę o tym wiedząc, że tysiące dzieci na świecie nie wie, czy przeżyje kolejną noc. Takie pikniki jak owe Pola Chwały wywołują we mnie masę pytań na które boję się szukać odpowiedzi. Zadaję je i wiszą w próżni, czasem tylko trącane umysłem. Nie wiem, czy tylko ja tak czuję? Mimo wszystko, dla większości ludzi wydarzenie było tylko miłą zabawą. Można było nie tylko zadręczać się pytaniami o wojnę, ale i sklecić laleczkę ze szmatek, obejrzeć  pokazy tańca dworskiego, obkupić się w ziółka, militarne ciuchy i buty, imitacje oręża. Natrafiłam również na ewenement kulinarny: pieczony ziemniak! Pan, który go sprzedawał zaręczał, ze tylko on to sprzedaje i faktycznie dla mnie jest to nowość, a do tego przepyszna choć droga – 12zł, za to rozmiarem – dwie złożone pięsci!  Tak oto przebrnęłam przez Pola chwały od przebieranek, przez grozę wojny do pieczonych ziemniaków.  Mam nadzieję, ze was zbytnio nie zdołowałam…