Rozczuliłam się...

Karmelka poznaliście, gdy miała niespełna dwa latka. Nigdy nie pokazałam wam, jaka była, gdy była maleńka. 

Dziś tak jakoś się złożyło, ze wróciłam do starych, niedbałych fotek. Uświadomiłam sobie, że tak wiele chwil już ze mnie uciekło. Dziecko zmienia się, budzi się inne każdego dnia. Stare nawyki już nie wrócą i jeśli nie zostały uchwycone, przepadną. Niektóre z nich widzę na zdjęciach, większość odeszła w niepamięć, niezapisana, nieutrwalona, żal po niej. To wciąż to samo dziecko, czemu więc tak inne? Z wiecznie zdziwionej, spokojnej kruszyny, która w nosie miała zabawki, byle ja tulić do serca, wyłonił się szkrab, bąbel, trzpiot o uśmiechniętej buzi.  Zobaczyłam kilka zdjęć, na których ma otwartą buźkę do granic – przecież był czas, ze wystarczyło się nawinąć jej na oczy, by rozdziawiała pysio, jakby sprawdzała, czy cala persona zmieści się do niej. Zmieniła się, nie wiem czy faktycznie jest świadoma, gdy oglądamy takie zdjęcia, ze ta istotka, to ona sama, tylko inna, mniejsza, negatyw… Zostało Karmelci mało cech ze swojego niemowlęctwa. Wywracała swoje przyzwyczajenia i ulubienia kilka razy do góry nogami, ile jeszcze takich rewolucji nas czeka? Mam wybór: usiąść i pisać, pisać, jakim cudem jest ten konkretny mały człowiek, lub być z nią. Wybieram to drugie. Nic się nie stanie, jeśli nie zapamiętam kiedy wyszedł jej trzeci ząbek i kiedy przestała  lubić brokuły, nie będę śledzić ewolucji jej mowy, choć jest rozkoszna, będę z nią, będę świadkiem zmian, czuję się bogata. Korzystajmy z tych chwil dzieciństwa naszych maluszków, jutro będą już zupełnie inne…