Straszne piaskownice...

Jaka jest współczesna piaskownica? Obsadzona matkami, babciami sępami pilnującymi jak oka w głowie każdej zabawki dziecka przed lepkimi łapkami innego – obcego? Pełna obsmarkanych maluchów okładającymi się łopatkami, sypiącymi piachem i wydzierającymi sobie skarby? A może pełna zjadliwych uwag i komentarzy? Czemu to wszystko straszy nas z blogów parentingowych? Czyżby skrajność się aż tak dobrze sprzedawała? Wskakując od czasu do czasu to tu, to tam na tzw.popularne blogi spotykam się głównie ze skrajnościami: tak jest jak mówię i koniec!

„Moja jest tylko racja i to święta racja” .

Tak więc chodzę po tych piaskownicach i patrzę, gdzie to dzieci takie samolubne są, że się dzielić nie chcą, że bez łopatki to się nie ma po co zapuszczać w parkowe czy blokowe rejony rozrywki dziecięcej, bo maluch co najwyżej będzie rączką piasek przesypywał. Chodzę i patrzę i wyglądam. Mit obalony. To nie jest polska piaskownica. Bzdura.

Karmelek regularnie zwiedza piaskownice w przeróżnych miastach i każda jest  do siebie podobna: zgodna, wesoła, obrażona (na półtorej minuty), roześmiana. Rodzice nie wiszą nad dziećmi i nie pilnują ich własności i nieskalanej bańki prywatności  wypieszczonych maleństw. Dzieci nie siedzą metr od siebie i nie rzucają sobie wrogich czy tęsknych spojrzeń ale tworzą wspólnotę. Dość specyficzną wspólnotę, bo zbudowaną  przecież przez jednostki dopiero co wybudzone z egoistycznej samotności. Ich świeżość niesie z sobą spokój. Nie ma jeszcze przyjaźni, nie tworzą się więc kliki, nie zaobserwowałam zazdrości, agresji. Takie dwu-trzy letnie maluchy są tak kochane, takie ufne i serdecznie nastawione wobec siebie. Nie ma kłótni o misie, wiaderka, łopatki, w piaskownicy twoje jest tylko to, co trzymasz w rączce i nie bój się – raczej nikt ci tego nie będzie próbował odebrać, nawet właściciel. Rodzice, opiekunowie są różni, jedni mniej, inni bardziej ufni, a jednak starają się jak mogą, by te chwile pierwszych społecznych nauk były jak najmilsze. Oni również potrafią się cieszyć chwila. Złapać moment spokoju na pogawędkę, wyciągnąć książkę, dać swemu dziecku spokój i nie przeszkadzać w zdobywaniu doświadczenia. Nie zdarzyło mi się, by moje dziecko płakało, ponieważ ktoś mu coś zabrał. Nie zdarzyło mi się, by wchodząc do parku „na goło” nie miało się czym w piasku bawić. Nie zdarzyło mi się, by ktoś mi zwrócił uwagę, że jest zbyt lekko/grubo ubrane. Czy to my jesteśmy dziwne i ludzie się przy nas inaczej zachowują, czy po prostu chodzimy na spacer w innych godzinach niż te samoluby? Jak sądzicie?

;)